Co się dzieje, gdy dowiadujesz się, że Twoje dziecko ma specjalne potrzeby?

Zanim rodzice mieli dziecko, większość wyobrażała sobie już, jak będą wyglądać, gdzie stawiają pierwsze kroki i jakie sporty będą uprawiać. Żaden rodzic nie marzy o posiadaniu niepełnosprawnego dziecka. Faktem jest, że częstość posiadania dziecka z niepełnosprawnością rośnie. American Community Survey (ACS) szacuje, że ogólny odsetek osób niepełnosprawnych w populacji USA w 2016 r. wyniósł 12,8 procent. Kiedy dowiadujesz się, że Twoje dziecko jest niepełnosprawne, tracisz część tego snu i możesz poczuć smutek. Tak, smutek. To wciąż utrata dziecka, które wciąż się rozwija.

Smutek jest naturalną reakcją na stratę. Zanim osiągnie się poczucie akceptacji, trzeba zrozumieć, że każdy etap tego procesu jest naturalny i akceptowalny. Ważne jest również, aby osoby wokół ciebie zrozumiały, jak może wyglądać smutek, aby lepiej cię wspierać. Przejdźmy przez etapy żałoby, które odnoszą się do uczenia się, że Twoje dziecko jest niepełnosprawne.

Etap 1: Odmowa: Wspólny mechanizm obronny. „To nie może się dziać. To nie jest prawdziwe." Zaprzeczenie pomaga nam radzić sobie i chronić nas przed natychmiastowym szokiem związanym ze stratą, znieczulając nas na nasze emocje.

Etap 2: Złość: Kiedy zaprzeczenie mija, rodzice zaczynają się denerwować. Te intensywne emocje są przekierowywane na przedmioty nieożywione, zupełnie obcych ludzi, przyjaciół lub rodzinę. Na tym etapie istnieje wiele stresów związanych z małżeństwem i rodziną.

Etap 3: Targowanie się: Trzeci etap to nadzieja, że ​​rodzice mogą jakoś wyleczyć swoje dziecko. Normalną reakcją na poczucie bezradności i wrażliwości jest często potrzeba odzyskania kontroli poprzez serię stwierdzeń „Gdyby tylko”. To jest próba targowania się. Poczucie winy często towarzyszy targom. Zaczynamy wierzyć, że było coś, co mogliśmy zrobić inaczej, aby zmienić wynik.

Etap 4: Depresja: W czwartym etapie rodzice zaczynają się obwiniać. Myślą, że zrobili coś, co spowodowało niepełnosprawność ich dziecka. Na tym etapie rodzice zaczynają się również martwić o koszty usług wsparcia, rachunki medyczne itp. Myślą o przyszłości i o tym, kto zaopiekuje się dzieckiem, gdy odejdzie.

Etap 5: Akceptacja: Rodzice zaczynają patrzeć w przyszłość, ale w pozytywnym świetle. Zobowiązują się zrobić wszystko, aby osiągnąć umiejętności potrzebne dziecku do samodzielności. Zaczynają rozumieć, że ważniejsze jest znalezienie tego, co to oznacza dla ich dziecka. Rodzice widzą małe kroki sukcesu i rozumieją, że te osiągnięcia są znacznie większe. Widzą swoje dziecko takimi, jakimi są i nie są zdefiniowane przez ich z góry przyjęte idee. Tak, mogą zmagać się z pewnymi zajęciami, takimi jak sport, ale mogą rozkwitać w muzyce. Patrząc na swoje dziecko, nie tylko zobaczysz, jakie jest szczęśliwe, ale zdasz sobie sprawę z najprostszych rzeczy, które sprawią, że Twoje dziecko się uśmiechnie, a i Ty się uśmiechniesz.

Widziałem, pracując z rodzinami dzieci niepełnosprawnych, że ludzie są odporni emocjonalnie w obliczu przeciwności losu. Największym darem jest posiadanie dziecka ze specjalnymi potrzebami. Ważne jest również, aby wiedzieć, że dostępne są zasoby, które pomogą wesprzeć na każdym etapie żałoby. Niezwykle ważne jest, aby zrozumieć, że proces żałoby jest wyjątkowy dla Ciebie. To może być trudne, ale skontaktuj się z osobami wokół ciebie, którym zależy na tobie i zobacz ich twarzą w twarz, aby uzyskać wsparcie emocjonalne. Koniecznie trzeba też zadbać o siebie psychicznie, dobrze się odżywiając i śpiąc.

Przede wszystkim rozpoznaj różnicę w żalu i potencjalnej depresji i/lub lęku. Szukaj konkretnych specjalistów, takich jak psycholog, doradcy lub lekarze, lub strony takie jak AUTIZM& Więcej kto może pomóc Ci przejść przez proces żałoby. Sprawdź także książki, które pomagają dzieciom ze strategiami radzenia sobie z lękiem, takie jak „Kubuś i jej zmartwienia” oraz książki o świadomość i akceptacja autyzmu, takie jak „Mój przyjaciel Max: opowieść o przyjacielu z autyzmem”, oba dostępne na Amazon. W porządku jest stawianie małych kroczków, po prostu upewnij się, że szukasz wsparcia i pamiętaj, że nie jesteś sam.