Musiałem dorosnąć szybciej niż sobie wyobrażałem

Minął tylko krótki czas, odkąd stałem obok Kanena w tej podróży z autyzmem – dokładnie 6 miesięcy temu usłyszałem oficjalne słowa, które zmieniły mój świat. Nie wiem, co jest w tych słowach, które trafiają do duszy matki i miażdżą jej ducha, ale tak się dzieje. Myślę głównie dlatego, że wiemy, że ten świat nie jest przeznaczony dla innych. Po prostu nie jest stworzony dla naszego dziecka.

Podczas procesu żałoby możesz zauważyć, że wpadasz w ciemność, która otacza każdą diagnozę. Modląc się o światło na końcu tunelu. Zanim autyzm zmienił mój świat, byłem zmotywowany. Byłem samolubny. Byłam wszystkim, czego można oczekiwać od młodej 25-letniej dziewczyny. I z dnia na dzień wiedziałem, że muszę dorosnąć daleko poza lata moich rówieśników.

Niemal natychmiast przestałem nawiązywać do wieczornych wyjść dziewcząt lub „Sunday Funday”. Kiedy moi przyjaciele żyli jak najlepiej żyje, moje życie nagle poczuło się, jakbym został zrzucony na spadochronie w środek ciemnej dżungli, oczekując, że zejdę ścieżką, której nigdy nie widziałem przed. Bez wskazówek, bez mapy, bez latarki i zdecydowanie bez przewodnika.

Podczas podróży dowiedziałem się, że nie jestem sam. Znalazłem inne mamy w ciemności. I zrobili coś niezwykłego. Nawet życie się zmienia. Usiedli tuż obok mnie. Może siedzieli tylko chwilę, może to było kilka dni, tydzień, miesiąc. „Będę siedział z tobą w ciemności tak długo, jak będziesz potrzebował. Kiedykolwiek potrzebujesz” – mówili.

Nauczyłem się, że życie rzuci ci podkręcone piłki, na które nigdy nie byłeś przygotowany. A kiedy uderzą, zostawią siniaki, których wyleczenie może zająć całe życie. W porządku jest płakać, być zły, wściekły, smutny, sfrustrowany i zdezorientowany. Poczuć się, jakbyś zagubił się w ciemności. Poczuj wszystkie uczucia, też jesteś człowiekiem, pamiętaj o tym. Ale wiedz, że nigdy nie jesteś sam. Zawsze będę tutaj, aby usiąść z tobą. Tak długo, jak potrzebujesz lub kiedy potrzebujesz.