De volgende stap zetten is moeilijk maar cruciaal

Ik hou van wandelen. Ik liep de hele tijd. Het was mijn ontsnapping, mijn kalmte en een manier om mezelf te centreren en mijn gedachten te ordenen. Ik loop niet meer zoals ik vroeger deed toen ik in de VS woonde. Daar kon ik uren lopen terwijl ik de schone lucht inademde op de gebogen looppaden en de met bomen omzoomde paden. Nu ik in Indonesië woon, houden het hete, zwoele weer, de drukke straten en het gebrek aan trottoirs me binnen. Ik loop binnen op de loopband, maar het is gewoon niet hetzelfde als mijn gekoesterde buitenwandelingen aan de andere kant van de wereld.

Maar vandaag besloot ik het eens te proberen en ging ik buiten wandelen. Zoals ik al zei, het was warm, druk en druk. Ondanks dat merkte ik dat ik in het landschap werd opgenomen terwijl ik door de straten van Jakarta liep. Ik zag de straatverkopers, hoge gebouwen, de massa scooters, bedelaars, prachtige bloemen, bomen, straatkatten, hagedissen en meer. Vooral de bladeren op de grond wakkerden mijn geheugen aan en deden me denken aan de bladeren die zouden knarsen onder mijn voeten tijdens het wandelen in Amerika. Het deed me nadenken over hoe ver ik ben gekomen in mijn wandeltocht. Ik liet mijn gedachten afdwalen naar de eerste wandeling die ik alleen maakte. Het was tijdens een moeilijke tijd in mijn leven waardoor ik gemengde gevoelens had van de hele dag in bed willen blijven of aan alles willen ontsnappen. Ik werkte fulltime en had een gezin om voor te zorgen, dus geen van beide was een optie, en ik besloot stap voor stap te doen. Letterlijk.

Ik ben van nature een bange kat en alleen wandelen was niet iets dat ik normaal zou doen, maar omwille van mijn geestelijke gezondheid wist ik dat ik iets moest doen. Tijdens mijn eerste wandeling liep ik een keer rond mijn blok. De volgende dag liep ik er twee keer omheen en de volgende dag drie. Het duurde niet lang voordat ik mijn schoenen versleten had en om mijn blok liep. Ik zette mijn muziek aan en liep snel totdat ik klaar was om naar huis te komen. Al snel begon ik vroeg in de ochtend te lopen voordat mijn kinderen opstonden. Soms liep ik twee keer per dag zodat ik de zonsopgang en de zonsondergang kon zien. Het voelde goed, maar ik waagde me nooit uit mijn blok omdat ik me op mijn gemak voelde.

Ik heb horen zeggen dat als je je op je gemak voelt, je niet groeit, en ik ontdekte dat dit waar was.

Ik groeide zoveel als ik kon terwijl ik om mijn blok liep, en nu was het tijd om een ​​stap naar iets anders te zetten, zodat ik kon groeien - en dat is precies wat ik deed. Iets aan de andere kant van de straat trok mijn aandacht. Het fascineerde me en na een paar weken had ik de moed om de straat over te steken en mijn volgende eerste stappen te zetten. Ik begon op onbekend terrein te lopen en bij elke stap kreeg ik moed. Het duurde niet lang voordat ik kilometerslange paden door mijn buurt liep.

Door die eerste stap te zetten, kwam ik uit mijn comfortzone, kreeg ik moed en kon ik vooruit.

Sindsdien heb ik de wereld rondgereisd en op plaatsen gelopen waarvan ik nooit had gedacht dat mijn angstige zelf zou gaan. Ik heb gewandeld waar Jezus werd gedoopt in de vallei van de Jordaan, gewandeld naar de bergtoppen van Petra, gelopen over het oude terrein van het Romeinse Colosseum, de heilige trappen van Scala Sancta beklommen, de smalle trappen beklommen die naar de top van de scheve toren van Pisa leidden, de vele, vele trappen naar de top van de Eiffeltoren, stak de beroemde Tower Bridge in Londen over, verkende de heuvels van St. Thomas USVI, schuifelde door de waanzinnig drukke straten van Tokio, verkende de Gotische wijk in Barcelona, ​​daalde onder het oppervlak af naar de natte en rotsachtige grond van cenotes in Mexico, en nu de trottoirloze straten van Jakarta.

Mijn wandeling van vandaag was een goede herinnering aan hoe ver ik ben gekomen in mijn wandelreis en mijn levensreis.

Ik ben niet perfect, en het leven is niet gemakkelijk geweest, maar gaandeweg heb ik stappen ondernomen om op te komen voor wat juist is, om genade te kiezen en om vergeving te vragen. Ik heb stappen ondernomen om vooruit te komen, nee te zeggen en om hulp te vragen. Ik heb zenuwachtig de eerste stap gezet om een ​​nieuwe baan te beginnen, terug naar school te gaan en grenzen te stellen. Ik heb stappen ondernomen om boeken te schrijven, uitstapjes te maken en te spreken, zelfs als mijn stem trilt.

Waar het ook toe leidt, de eerste stap is meestal eng, vooral als je het gevoel hebt dat je niet kunt bewegen, maar het is cruciaal. In het begin voelt het misschien niet zo veel, maar elke moedige stap stelt je in staat om vooruit te komen en geeft je de moed om te navigeren door wat het leven je ook brengt.

Mijn hoop voor jou is dat je vandaag je volgende eerste stap zet, waar die ook toe leidt, want het is de moeite waard om uit je comfortzone te stappen.