Mijn man, de kerstman buiten dienst

Mijn man lijkt veel op Jerry Garcia, althans in zijn "touch of grey" -fase. Iemand zei ooit dat als hij donkerder was, hij op Frederick Douglass zou lijken. Maar meestal wordt hij aangezien voor de kerstman, zelfs als het zomer is en hij zijn tie-dye-shirt draagt.

Laten we eerlijk zijn: kinderen weten tegenwoordig niets van Jerry Garcia.

Zelfs zonder het rode pak is Dan perfect Claus-achtig. Hij heeft het witte haar en de baard, de rode wangen, de singel. Ik zal het niet vergelijken met een kom vol gelei, maar het zou trillen als hij lacht als hij het niet in zijn maag zou houden.

Kinderen herkennen hem overal waar hij komt en reageren dienovereenkomstig. Gisteren zaten we in de wachtkamer van een dokter en keken we uit op de glazen paneeldeur naar de gang. Plots verscheen in een van de ruiten het gezicht van een kleine jongen met ogen ter grootte van een schoteltje. Hij rende weg en kwam terug met zijn oudere broer. Terwijl ze staarden en wegdoken, verscheen er een jongere zus. Moedig en onbevangen zwaaide ze en blies ze kusjes en probeerde ze de grendel te openen die de deur opendeed. Ze bonsde op het glazen paneel en zwaaide voor alles wat ze waard was, terwijl haar broers tevreden waren met verstoppertje spelen. Iedereen in de wachtkamer was betoverd, ook wij.

Echter, met grote macht komt grote verantwoordelijkheid. Dan gebruikt zijn kerstmankrachten altijd voorgoed. Eenmaal bij een stopplaats op de snelweg, zag en hoorde hij een peuter die onophoudelijk schreeuwde op de top van zijn kleine maar verrassend energieke longen. Hij liep naar het kind toe en zei: "Als je niet kalmeert, moet ik je op de ondeugende lijst." Het geschreeuw stopte onmiddellijk en de moeder zei zwijgend "Dank je." Een baan goed gedaan.

Toen het voor het eerst gebeurde, was Dan geïrriteerd. Sindsdien is hij gewend geraakt aan en geniet hij vaak van zijn kerstmagie het hele jaar door. Toen ze twee jonge jongens in een restaurant ontmoetten (hun moeder vroeg eerst toestemming), kwamen de kinderen naar hem om te verifiëren dat hij inderdaad meneer Claus was, die blijkbaar tijdens zijn vrije tijd in een restaurant lag te slapen uur.

De jongens beweerden dat ze het hele jaar heel goed waren geweest. Dan wierp een strenge, zij het fonkelende blik op hen. 'Je zou wat aardiger kunnen zijn voor je kleine broertje,' zei hij tegen de oudste. 'En je zou wat meer je best kunnen doen op school,' adviseerde hij de jongere. 'Dat zullen we doen, kerstman! Dat zullen we doen', beloofden ze. 'Oké,' zei hij. "Doe nu allebei wat je moeder zegt!" terwijl hij uit het zicht slenterde.

Een willekeurige kerstman zijn past eigenlijk beter bij Dan dan een professionele kerstman zijn. Ik begrijp dat het optreden goed betaalt, maar je kunt er geen krijgen in een grote winkel of winkelcentrum zonder de juiste inloggegevens. Die roodfluwelen pakken zijn duur. En dat geldt ook voor de professionele kerstmanschool, als je er een in jouw buurt kunt vinden.

Bovendien zou al het plezier eruit gehaald kunnen worden als het een reguliere maar seizoensbaan was. Er zouden tragische kinderen zijn - mijn vader terugbrengen, mijn moeder beter maken. Dan is een oude softie, maar daar valt niet veel op te zeggen. En er zouden nog steeds de dagelijkse problemen zijn van het omgaan met doodsbange kinderen, plassende kinderen en kinderen die om een ​​Lamborghini vragen. Een echte, geen model.

Trouwens, ik zou een vreselijke mevrouw zijn. Klaas. Ik zie er vreselijk uit in het rood.