Η κόρη μου γεννήθηκε άφοβη και προσπαθώ να μην το βιδώσω

Τη ρώτησα αρκετές φορές αν ήταν σίγουρη ότι ήθελε να το κάνει. Λυπάμαι που λέω ότι προσπάθησα ακόμη και να της το πω. Και όχι μόνο είπε ότι ήθελε κάθε φορά που το ρωτούσα, είπε «φυσικά» το έκανε, σαν να μην το έκανε ήταν η πιο ανόητη ιδέα που είχε ακούσει ποτέ.

Cameρθε λοιπόν η ημέρα του αγώνα και στεκόμασταν στη γραμμή εκκίνησης για να ξεκινήσουμε με 5Κ που θα μας βγάλει απέναντι μια γέφυρα μήκους 34 εκατ. ποδιών πάνω από έναν ποταμό, κάτω από άλλα δύο μίλια αυτοκινητόδρομου, και στη συνέχεια πίσω από τη γέφυρα. Σε θερμότητα 90 βαθμών. Τον Ιούλιο. Στις υποτροπικές περιοχές.

Καθώς ακούστηκε η κόρνα εκκίνησης, απογειώθηκε σαν μια σφαίρα, σταματώντας να κάνει ένα διάλειμμα μόνο αφού έφτασε την κλίση των 55 ποδιών και κατέβηκε από την άλλη πλευρά στον δείκτη ενός μιλίου. Βγήκαμε και συνεχίσαμε τα επόμενα δύο μίλια, αλλά το πνεύμα του 6χρονου μου δεν παρέλειψε ποτέ.

Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο περήφανη ήμουν για εκείνη και πόσο στεναχωρημένη που προσπάθησα να της το πω.

Δεν άρχισα να τρέχω μέχρι τα 38 μου. Και ήταν ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει ποτέ. Αλλά προχώρησα, εν μέρει επειδή ήθελα να είμαι παράδειγμα δύναμης και επιμονής για τα παιδιά μου. Και αυτή την ημέρα του αγώνα, ένιωσα ότι ίσως να πετύχω λίγο. Τώρα πρέπει να δουλέψω περισσότερο για να μην το χαλάσω.

Τα παιδιά γεννιούνται άφοβα. Γι 'αυτό κάνουν τα άλματα που αψηφούν τον θάνατο από τον καναπέ και αργότερα τις σανίδες κατάδυσης. Δεν καταλαβαίνουν τον φόβο της αποτυχίας ή της αμηχανίας. Ο φόβος και η αυτοσυνείδηση ​​είναι κάτι που πρέπει να μάθουν.

Ελπίζω ότι είναι ένα μάθημα που χρειάζονται πολύ χρόνο για να μάθουν τα παιδιά μου. Και ελπίζω ότι μπορώ να τους οπλίσω με αρκετή ανθεκτικότητα για να το κατακτήσω όταν το κάνουν.

_____________

Θέλετε να μοιραστείτε τις ιστορίες σας; Εγγραφείτε να γίνω συνεισφέρων στην ομιλία!